

چرا بر سر افزایش دستمزد این مقدار اختلاف نظر وجود دارد؟ از دست ما کارگران چه کاری برمیآید؟ و مهمتر از همهی اینها دستمزد واقعاً چیست و چه نقشی در اقتصاد دارد؟ بدون پاسخ دادن به این سؤالها، بدون یافتن ریشههای این دعوا، غُرغُر کردن هر روز ما با همکارانمان و عصبانیتهای گاه و بیگاه یکی دو نفر از ما در نهایت جز ناامیدی و شرمساری ،که واقعاً لایق ما نیست، چیزی عایدمان نمیکند.
104 سال پیش در چنین روزهایی، دولت تازه تأسیس شوراها در مسکو با تسلیم یادداشتی به زمامداران ایرانْ اصول سیاست خود در قبال کشور ما را تشریح کرد. لغو امتیازات و کاپیتولاسیون، بخشیدن بدهی ایران، تحویل راهها و خطوط آهن و بنادر از موارد مهم این سیاست بودند که در تیرماه 1298 (1919 میلادی) به طبع رسید و دو سال بعد در قرارداد 1921 ایران و شوروی، موسوم به قرارداد حُسن همجواری دو کشور به طور رسمی تصویب گردید. این قرارداد جلوهای از سیاست انترناسیونال اتحاد جماهیر شوروی در جهت اعادهی حقوق و استقلال ملل مستعمره و نیمهمستعمره و تلاش مستمر این دولت برای مقابله با امپریالیسم جهانی بود.
باز هم با سال جدید بحثها در مورد تعیین حداقل دستمزد بالا گرفت. در یک سو سرمایهدارانی قرار دارند که تأمین سودشان در گرو استثمار بیشتر کارگران است؛ استثماری که خود بهواسطهی پرداخت دستمزد در نگاه اول بر کارگران پوشیده است. در سوی دیگر اما کارگرانی قرار دارند که برای تأمین معاش خود و سهمبریِ بیشتر باید با تمام توان به این سرمایهداران فشار آورند. این کشمکش بسته به آن که هر طرفِ آن چه توانی داشته باشند هر بار میتواند به سود یک طرف تمام شود.
در روزهای پیشین مناظرهای مابین دو چهرهی اقتصاد دانشگاهی کشور در برنامهی جهانآرا از شبکهی افق، نقل محافل بسیاری گشته است. در یک سو موسی غنینژاد اقتصاددان حامی بازار آزاد و در سوی دیگر مسعود درخشان از حامیان اقتصاد اسلامی، طرفین این مناظره را تشکیل دادند. بحث از آنجا آغاز شد که درخشان، انقلاب 57 و اقتصاد اسلامی پیاده شده در آن را در تنافر با اندیشههای مارکسیستی و نیز در تفارق با سرمایهداری میدانست و ریشهی مشکلات کنونی اقتصاد را هم در نفوذ اندیشههای لیبرالی در طی سالهای پس از انقلاب تا کنون جستوجو میکرد. در پاسخ به درخشان، غنینژاد مدعی شد که انقلاب 57 ملهم از مارکسیسم بوده و بخش اقتصادی قانون اساسی را سوسیالیستها نوشتهاند
نزدیک به یک دهه است که به ابتکار اتاق بازرگانی تهران و همراهی نهاد ریاست جمهوری و وزارت صمت، نشان افتخاری «امینالضرب» هرساله به تعدادی از فعالان برجستهی اقتصادی در بخش خصوصی اعطا میشود. حضور کارخانهدار و بانکدار و وزیر و وکیل و استاد دانشگاه و روزنامهنگار و... در این مراسم نشان میدهد که طبقهی کارگر در مسیر مبارزهاش تنها با کارفرمایانش طرف نیست. دشمنان و استثمارگران این طبقه طیفی به مراتب وسیعتر از کارفرمای یک واحد تولیدی هستند. از این رو، پرولتاریا برای مقابله با سرمایهداری نیازمند مبارزهای است سیاسی که حائز گامهایی معین و همهجانبه باشد.
سهشنبه 14 فروردین در برنامه «فوتبال برتر» شاهد مناظرهای بودیم که چند روزی است ویدئوها و نقل قولهاش نقل محافل است. ماجرا با حذف باشگاه استقلال از آسیا شروع شد. علت این حذف، عدم پرداخت بدهی معوق سه تن از اعضای سابق باشگاه بود که دو مورد از آنها نیز به علت قرارداد دلاری مبالغ قابل توجهی داشتند. شاید بتوان همه این موارد را حول بحثی مطرح کرد که سالهای سال برنامه 90 آن را پیگیری میکرد و آن را مشکل اساسی فوتبال، و به تبع آن ورزش ایران، میدانست: «حرفهای شدن»