همه‌ی ما آدم‌های بی‌کار زیادی دیده‌ایم: کسانی که از کارکردن فرار می‌کنند و یا افرادی که دربه‌در دنبال کارند. چه آن‌ها که به نظر مشغول کارند و شاغل محسوب می‌شوند اما در عمل هیچ‌کاری نمی‌کنند،مثل رئیس کارخانه‌ای که تنها پشت میزی نشسته و پول‌های واریزی به حساب‌های‌اش را می‌شمارد، و چه آن‌هایی که هزارجور تلاش می‌کنند و تا شب گرفتار‌اند، اما جزء آمار شاغلان محسوب نمی‌شوند! «بی‌کار» و «بیکاری» مفهومی طبقاتی است. در مناسباتِ سرمایه‌دارانه، جبهه‌ی سرمایه تنها دارنده‌ی سرمایه است که قدرت خود را در خرید مواد اولیه، ابزارِ کار و نیروی کار نشان می‌دهد و جبهه‌ی کار تنها تولیدکنندگان جامعه هستند. سرمایه‌داران سعی می‌کنند حتی وظیفه‌ی خرید و حفظ و حراست از سرمایه را نیز به دوش دیگران…
دریافت بیمه بیکاری منوط به رعایت ضوابطی است که در این نوشته به آن اشاره می‌کنیم. توجه داشته باشید که دریافت این نوع خدمات از سازمان تامین اجتماعی، ربطی به این که شما در داخل یا خارج از کشور برای کارفرمای خصوصی مشغول به کار باشید، ندارد. مهم آن است که مشمول شرایط و ضوابط دریافت این مقرری بوده و در اسرع وقت، برای دریافت آن اقدام کنید.
خصوصی‌سازی که همراه خود کاهش حقوق و مزایا، افزایش ساعات کار، معوقات پرداخت و دست‌آخر تعدیل را به‌دنبال دارد، این‌بار دریچه‌ای جدید به‌روی خود یافته است تا پس از بیکاری، باز هم به‌دنبال پایمال‌کردن حقوق کارگران باشد. «برون‌سپاری بخش بیمه‌ی بیکاری» به شرکت‌های خصوصیِ کاریابی نمونه‌ی روشنی است از ادامه‌ی توحش سیستم سرمایه‌داری تا نان بخورونمیر کارگر اخراج شده نیز به کامش حرام شود. تجربه‌ی کارگری زیر این وضعیت را روشن خواهد کرد.