عمو یدو1 نزدیک 20 سال است که در واحد تعمیرات سکو کار می‌کند. روی‌هم‌رفته بیشتر از 30 سال سابقه‌ی کار دارد اما سابقه‌ی بیمه‌اش به 15 سال هم نمی‌رسد. اگر قانون مشاغل سخت و زیان‌آور به دادش برسد، پنج یا شش سال دیگر، در آستانه‌ی 70 سالگی بازنشسته می‌شود. مشقت زندگی کارگری، چهره‌اش را پیرتر نشان می‌دهد. به قول خودش، کارکردن با خارجی‌ها روی کشتی باعث شده تبدیل به کارگری متخصص و کاربَلَد شود و به همین دلیل رئیس واحد تعمیرات و حتی رئیس سکو حسابی قبولش دارند و حتی احترامی بیش از سایر کارگران برایش قائل‌اند. پیر است اما تیز و فِرْز، و هرکس کارش لنگ می‌ماند سراغ عمو یدو را می‌گیرد. چند کلمه‌ای انگلیسی هم بلد است، بیش‌ترش…
سحرگاه پنجم خرداد سال 1287 خورشیدی، مته‌ی حفاری در چاه شماره یک نفتون مسجد سلیمان، به نفت رسید. بعد از 113 سال هنوز کارگران شاغل در دکل‌های شرکت ملی حفاری با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم کرده و در شرایطی سخت کار می‌کنند. کارگران شاغل در این بخش مطالبات بر زمین مانده‌ی زیادی دارند و از همه بدتر هر روز با خطر حوادث شغلی و از دست دادن جانشان روبرو هستند. این مقاله تقدیم می‌شود به خانواده‌های کارگران شاغل در دکل‌های حفاری به کارگران جانباخته‌ی دستگاه حفاری 95 فتح در چاه 147 رگ سفید کارگران جانباخته چاه گازی 23 کنگان و چاه شماره 50 کریت اهواز و هزاران کارگر بی‌نام و نشانی که به تولید ثروت در دکل‌های نفتی…