محمود درویش

آن‌گاه که ماه فرو می‌افتد چون آیینه‌ای شکسته سایه‌ها میان‌مان رشد می‌کنند و اسطوره‌ها می‌میرند نخواب محبوب من که زخم‌های‌مان نشان افتخارمان شده است هم‌چون گل سرخی بر روی ماه