پس از جنگ جهانی دوم، منطقه‌ی خلیج فارس - و به تبع آن کل خاورمیانه - به منطقه‌ای حیاتی درون بازار جهانی تبدیل شد. دو ویژگی مهم سرمایه‌داری معاصر - بین‌المللی‌شدن و مالیه‌گرایی سرمایه - به مازادهای مالی و صادرات کالایی خلیج، در اقتصاد سیاسی جهانی وزن راهبردی بخشید. این گرایش‌ها (بین‌المللی‌شدن و مالیه‌گرایی)، با ادغام خلیج درون معماری سرمایه‌داری جهانی به رهبری آمریکا - که در دوران پساجنگ سر‌برآورد - جایگاه خلیج را به عنوان منطقه‌ای از بازار جهانی تثبیت کرد. به همین دلیل، کنترل خاورمیانه و سلطه بر آن در قرن بیست و یکم همچنان یکی از اهداف ضروری قدرت‌های غربی است.
