درباره سازمان‌های کارگری

شورا، سندیکا، کمیته کارگاهی، و تعاونی‌های کارگری

در سال ۱۸۷۱، کارل مارکس در نامه‌ای به ف. بولت درباره مبارزات اقتصادی و مبارزات سیاسی طبقه کارگر می‌نویسد:

«طبیعتا هدف نهایی جنبش سیاسی طبقه کارگر، تصرف قدرت سیاسی است، و طبیعتا برای این منظور سازمانی از طبقه کارگر که دارای درجه‌ای از انکشاف [توسعه‌ی] قبلی بوده و در جریان خودِ مبارزات اقتصادی تشکیل شده و رشد یافته باشد، ضروری است.
اما از طرف دیگر، هر جنبشی که در آن طبقه کارگر به عنوان طبقه به مخالفت با طبقات حاکم برمی‌خیزد و می‌کوشد آنها را به وسیله‌ی فشاری از خارج تحت سلطه خود در آورد، جنبشی سیاسی است.
مثلا، کوشش برای به چنگ آوردن کاهش زمان کار از سرمایه‌داران منفرد در یک کارگاه یا فقط در یکی از شاخه‌های صنایع به وسیله‌ی اعتصاب و نظایر آن، جنبشی صرفا اقتصادی است. در مقابل، جنبش به منظور به دست آوردن قانون هشت ساعت کار و نظایر آن، جنبشی سیاسی است. و به این ترتیب است که از همه جنبش‌های اقتصادی منفرد کارگران، در همه جا، جنبشی سیاسی پدید می‌آید، یعنی جنبش طبقه به منظور پیروز گرداندن منافع خویش در شکلی عمومی، و در شکلی که دارای نیروی الزام اجتماعی عام می‌باشد. اگر چه این جنبش‌ها به وجود یک سازمان قبلی نیاز دارند، با این حال به نوبه‌ی خود، وسایل انکشاف چنین سازمانی می‌باشند.
در آنجایی که هنوز طبقه کارگر به درجه‌‌ی کافی سازمانی دست نیافته تا بتواند علیه قهر دسته‌جمعی، یعنی اقتدار سیاسی طبقات حاکم به مبارزه‌ای قاطع بپردازد، در هر حال باید با کار تهییجیْ پیاپی علیه شیوه‌ی برخورد سیاسی دشمنانه‌ی طبقات حاکم نسبت به ما، این طبقه را به آن درجه سازمانی ارتقا داد. در غیر این صورت طبقه کارگر به صورت آلت دست طبقات حاکم باقی خواهد ماند.»

این کتاب دربردارنده‌ی برخی بحث‌هایی است که در انترناسیونال سوم درباره‌ی همین موضوع مطرح شده‌اند.