جنبش کارگری و سندیکایی در کشورهای در حال توسعه جنوب و جنوب‌شرقی آسیا

کتاب جنبش کارگری و سندیکایی در کشورهای در حال توسعه جنوب و جنوب‌شرقی آسیا نوشته‌ی ناتالیا کارپوزوا این چنین آغاز می‌شود:

تاریخ جنبش کارگری و سندیکایی در کشورهای درحال توسعه‌ی آسیای جنوبی و جنوب‌شرقی مثال‌های متعددی به دست می‌دهد که در آن‌ها مبارزه‌ی آزادی‌بخش ملی با نیروهای طبقاتی طبقه‌ی کارگر ترکیب شده است.

در دوره‌ی مبارزه به خاطر استقلال ملی، عملکرد طبقه‌ی کارگر و سازمان‌های آن، علی‌رغم خصوصیت طبقاتی‌شان با مبارزه‌ی آزادی‌بخش ملی درآمیخت. بنابراین، به عنوان مثال کنگره سندیکایی در برمه (۱۹۴۶)، شورای سندیکایی در مالایا (۱۹۴۶)، سازمان سندیکایی مرکزی – سوبسی – در اندونزی (۱۹۴۶)، کنگره‌ی سازمان‌های کارگران در فیلیپین (۱۹۴۵) و انجمن سندیکایی در بانکوک – تایلند (۱۹۴۴) با شرکت فعال کمونیست‌ها و روشنفکران چپ، سهم بزرگی در تحکیم مواضع سیاسی طبقه‌ی کارگر در مبارزه‌ی آزادی‌بخش عمومی این کشورها داشته‌اند.

غالبا عملکرد طبقه‌ی کارگر و سازمان‌های سندیکایی آن خصوصیت مستقلی داشتند و تغییرات قابل توجهی در جنبش آزادی‌بخش ملی وارد می کردند. یک نمونه در این خصوص، کنگره سندیکایی سراسری هند (۱۹۲۰) و شرکت فعال آن در مبارزه به خاطر استقلال در سال های ۳۰ قرن ما [قرن بیستم] است.

به علاوه، تکامل جنبش کارگری و سندیکایی در کشورهای آسیای جنوبی و جنوب‌شرقی به مقیاس بزرگی تحت تأثیر ایجاد جبهه‌های متحد ضدامپریالیستی قرار گرفت که در آن‌ها تقریبا همه‌ی طبقات، اقشار و بخش‌های اجتماعی در جریان مبارزه‌ی آزادی‌بخش ملی به هم نزدیک می‌شدند. پاره‌ای اوقات، مسائل مبارزه طبقاتی به دنبال دعاوی استقلال عقب‌نشینی می‌کردند.

اهمیت بزرگ پایه‌ریزی فدراسیون جهانی سندیکاها توسط سندیکاهای پیوسته به آن، سندیکاهای مترقی در هند، برمه ، اندونزی، مالایا و فیلیپین در ۱۹۴۵ برای تکامل جنبش کارگری و سندیکائی در این کشورها ثابت شد.

دوران پس از کسب استقلال سیاسی در جنبش کارگری و سندیکایی در آسیای جنوبی و جنوب‌شرقی تغییرات چشمگیری ایجاد کرد. طبقه کارگر و سندیکاها در مبارزه به خاطر پیشرفت اجتماعی، موقعیت‌هایی به دست آوردند. در کشورهای تازه آزاد شده، سندیکاها نه تنها از لحاظ کمیت افزایش یافتند بلکه از جنبه‌ی سازمانی نیز قوی‌تر شدند. آن‌ها در مدت زمان نسبتا کوتاهی با درک این که پیروزی جنبش ضدامپریالیستی به نحوی جدایی‌ناپذیر با اصلاحات اجتماعی – اقتصادی و مواضع سیاسی تحکیم یافته‌ی طبقه کارگر پیوسته است، تجربه‌ی وسیعی در مبارزه طبقاتی به دست آورده بودند.

سندیکاهای کشورهای تازه آزاد شده فعالیت‌های خود را تجدید سازمان کردند و خود را با شرایط جدید، نکات پیچیده‌تر ومتناقض‌ترِ مبارزه‌ی طبقاتی پس از کسب استقلال سیاسی تطبیق دادند.