بگذار سخن بگویم

شهادتی است از دُمیتیلا، زنی از معادن بولیوی

دُمیتیلا، کارگر معدن بولیویایی می‌گوید:

«…هنگامی که شما از همه نعمت‌های زندگی استفاده می‌بَرید، کارگران در اعماق بدبختی دست و پا می‌زنند، استخوان‌هاشان از سوءتغذیه به هم می‌‌پیچد و سیلی‌کوز ریه‌هاشان را پاره‌پاره می‌کند؛ و حالا، سینیورها! شما تشریف آورده‌اید سر آنها را هم با تفنگ‌هایتان نشانه گرفته‌اید … ما کارگریم، برده نیستیم …
آیا لحظه‌ای اندیشیده‌اید که کار معدن به چه چیزی شباهت دارد؟ آیا به عمق اندوه و بدبختی طبقه‌ی زحمتکش پی برده‌اید؟
نه سینیورها!
تنها کاری که از دست شما بر می‌آید این است که مردم را بکشید … و اولین کاری که از دست شما ساخته نیست این است که در اقتصاد کشورتان سهمی داشته باشید. آیا می‌توانید این توانستن و نتوانستن را با هم مقایسه کنید و از آن نتیجه‌ای بگیرید؟»

این مطالب گزیده‌ای‌ست از کتاب «بگذار سخن بگویم» با ترجمه‌ی احمد شاملو و ع.پاشایی.

این کتاب، سرگذشت زندگی و مبارزات سیاسی دمیتیلا دوچونگارا (۲۰۱۲-۱۹۳۷) است که در سال ۱۹۷۹، نوشته شده ‌‌‌‌‌است. وی همسر یکی از کارگران معدن در یکی از مناطق بولیوی و مادر هفت فرزند بوده که با مشاهده ستم‌‌‌‌‌ها و فشارهای مضاعفی که از طرف دولت و نظام سرمایه داری حاکم بر طبقه کارگر اعمال می‌‌‌‌‌شد، به عضویت کمیته زنان خانه‌‌‌‌‌دار درآمد. این کمیته متشکل از زنانی بود که هم‌‌‌‌‌چون دمیتیلا، از شرایطی که همسران‌‌‌‌‌شان در آن کار می کردند، ناراضی بوده و بدان اعتراض داشتند. دمیتیلا، بعدها یکی از رهبران کمیته زنان خانه‌دار شد.

کتاب، در واقع حاصل گفتگوهای خانم موئما ویئرز، روزنامه نگار و مردم شناس برزیلی، با دمیتیلاست. این‌‌‌‌ دو، در دادگاه سال جهانی زن، که در سال ۱۹۷۵میلادی، توسط سازمان ملل، در مکزیک برگزار شده ‌‌‌‌‌بود، با یکدیگر آشنا شدند. دمیتیلا، با وجود مخالفت‌‌‌‌‌های دولت وقت بولیوی، به‌‌‌‌ دلیل سابقه‌ی مبارزاتی خود، رسما از طرف سازمان ملل، به آن اجلاس دعوت شده بود.

کتاب به زبانی عامیانه نوشته شده و مترجمان نیز سعی کرده‌‌‌‌‌اند تا حد امکان این سبکِ صحبت را حفظ کنند.

این گزارش، که دمیتیلا آن را اوجِ کار خود می‌داند، فریاد مردمی است که رنج می‌برند چرا که مورد بهره‌کشی قرار گرفته‌اند.

زبانِ دمیتیلا، زبانِ زنی عامی است که با آن، از طریق تجربه‌های شخصی و سابقه‌ی مبارزاتی خویش، از آغاز تا رهبریْ به تحلیلِ بنیادی نهضت‌ها و جنبش‌های طبقه کارگر بولیوی می‌پردازد.

این کتاب یک ابزار کار است. دمیتیلا به شهادت دادن تن در داد تا به اندازه‌ی دانه‌ی ناچیزِ شنی یاری رساند، با این امید که شاید تجربه‌ی ما به کارِ نسلِ جدید آید.