اختلاف طبقاتی بیداد می‌کند. اختلاف طبقاتی ناشی از وجود دو طبقه‌ی اجتماعیِ کارگر و سرمایه‌دار. طبقه‌ی کارگر متشکل از میلیون‌ها کارگر ـ مثلا در ایران حدود چهل تا پنجاه میلیون ـ و طبقه‌ی سرمایه‌دار متشکل از چند صد سرمایه‌دارِ کنترل‌کننده. رفتار متحدانه برای هر طبقه ضروری است. طبقه‌ی سرمایه‌دار برای حفظ وضعیت موجود متحد است و متحدانه برخورد می‌کند؛ طبقه‌ی کارگر نیز برای شکست این وضعیت نیاز دارد متحدانه برخورد کند و با هم هماهنگ باشد. هر طبقه از اجتماع، سندیکایش را می‌سازد.
تشکل‌ها و تشکیلات سرمایه‌داران
سرمایه‌داران به مرور زمان و با گذرِ دوره‌های تاریخی توانسته‌اند دولت را در خدمت بگیرند. آن هم با هدف حفظ وضعیت استثمار کارگران. استثمار واژه‌ی آشنایی است. روزانه و شبانه کار کردنِ کارگران همانا و روز به روز فقیرتر شدن میلیون‌ها کارگر همانا. چرا که گویا ما برای ایشان در حال کار هستیم و نه خودمان.
دولت بزرگ‌ترین و مهم‌ترین تشکیلات سرمایه‌داران است. بیایید نگاهی کوتاه به آن بیاندازیم تا این که در فرصتی دیگر مفصل به آنها بپردازیم. دولت به طور کلی به سه بخش تقسیم می‌شود:
الف) دولت اجرایی
ب) پارلمان
ج) دستگاه قضایی
دولت اجرایی، کابینه‌اش، وزارتخانه و ادارات و دستگاه بروکراسی آن قانون‌های مدنظر سرمایه داران را به اجرا درمی‌آورد و در صورت مخالفت با زور آن را اجرا می‌کند. به یاد بیاوریم که در صورت اعتراض به اخراج یا کم بودن دستمزد یا گران بودن فلان کالا با چه سیستمی رو به رو می‌شویم. اما این دولت چه چیزی را می‌خواهد اجرا کند؟ قانونی را که در پارلمان (یا مجلس) مصوب شده است. پس در دست داشتن پارلمان به هر قیمت برای اربابان سرمایه لازم است تا بتوانند در آن قوانین لازم را مثل شرایط حفاظت و انباشت هر چه بیشتر سودشان را ترتیب بدهند. برای این شاهد هستیم که هیچ وقت نماینده‌ی واقعی فرودستان نمی‌تواند به این دم و دستگاه‌ها وارد شود و تاثیری داشته باشد. و همین‌طور برای تکمیل شدن این روند، نیاز به داشتن دستگاه قضایی دارد تا خطا کنندگان از این قوانین را محکوم و زندانی کنند.
مجموعه‌ی سرمایه‌داران ایران (یا کارفرمایان) علاوه بر داشتن این دولت، مجلس و دستگاه قضاوت، برای حفظ رفتار متحدانه‌شان برای برخورد کردن با کارگران و نیروی کار، دست به ایجاد انواع تشکل برای طبقه‌اش (طبقه‌ی سرمایه‌دار) نیز زده است. تنها چندی از این تشکل‌های سرمایه‌داری را که نمایندگان یا خودشان برای اقدام مشترک در آنها حضور پیدا می‌کنند را برمی‌شماریم:
- انجمن شرکت‌های مهندسی و پیمانکاری نفت، گاز و پتروشیمی
- اتاق تعاون ایران
- سندیکای شرکت‌های ساختمانی ایران
- اتاق اصناف ایران
- انجمن آهن و فولاد ایران
- انجمن شرکت‌های مهندسی و ساخت
- انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان سنگ آهن
- اتاق تهران
- باشگاه نفت و نیرو
- انجمن شرکت‌های ساختمانی
- شورای گفتگوی دولت و بخش خصوصی
- اتاق بازرگانی ایران (هر مرکز استان این اتاق را دارد)
- اتاق بازرگانی، صنایع، معادن، و کشاورزی ایران
- شورای هماهنگی تشکل‌ها
- کمیته حمایت از کسب‌وکار
- انجمن انبوه‌سازان … (هر مرکز استان یک انجمن دارد)
تشکل‌ها و تشکیلات کارگران
تشکیلات فرمایشی (زرد): اینان را به تشکیلات ساخته‌ی حکومت هم می‌شناسند. در چنین تشکیلاتی البته کارگران بانک هم دارند؛ بانک رفاه کارگران! یا بنیاد مستضعفان! اینان فقط در اسم تشکیلات کارگری‌اند. توجه شود که این تشکیلات و رؤسای‌شان هیچ نقش فعالی در تدارک سازمان دادن کارگران برای عقب زدن تجاوز سرمایه‌داران مثلاً در تعیین دستمزد یا مثلا یک اعتصاب را ندارند. حتی باید گفت که اصلاً اینان برای کم خطر کردن و مهار کردن خشم و اعتصاب کارگران تدارک دیده شده‌اند. از نظر فعالیت‌های آموزشی به کارگران برای رشد اقتصادی و سیاسی فقط ادا درمی‌آورند و این‌ها دیگر باورپذیر نیستند. اینان واقعاً همراه کارگران نیستند، هر چند که سعی می‌کنند با فریب خودشان را بین کارگران جا بدهند. چندی از اینان را بر می شماریم:
– اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری (به ریاست آقای صادقی)
– اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی (به ریاست آقای فتح‌الله بیات)
– خانه کارگر (به ریاست آقای محجوب)
– اتحادیه کارگران صنعت خودروسازی ایران
تشکل‌ها و تشکیلات واقعی: در حال حاضر داشتن تشکیلات برای تشکل میلیون‌ها کارگر توسط حکومت سرمایه قدغن شده و طبقه کارگر ایران فاقد چنین تشکل‌هایی است. البته سعی در ایجاد آن شده و به صورت قوام نیافته‌ای در بعضی از جاها و کارخانه‌ها در حال متشکل شدن است، که این قدم بسیار مهمی نیز است. طبقه‌ی کارگر ایران متشکل از میلیون‌ها کارگر که در کارخانه‌ها، سایت‌ها و … جا گرفته‌اند، لازم دارند برای جلوگیری از فشارهای غیرقانونی و قانونی سرمایه‌داران بر آنها و برای به دست آوردن شرایط مدنظرشان و پیگیری موارد مربوط به کارگران و … دست به رفتار متحدانه در سندیکا یا اتحادیه‌ی مستقل خودشان بزنند. این البته توسط خود کارگران و در محل کارشان صورت می‌گیرد. بیایید به استقبال هم برویم.
آموزش، پیگیری مطالبات، مشارکت اطلاعات تخصصی و فنی، تشکیل صندوق حمایتی برای شرایط بحرانی و هزینه‌های لازم برای انجام وظایف سندیکایی، برگزاری مجمع عمومی، انتخابات نمایندگان و اعضای منتخب برای بخش‌ها و همین طور انتخاب نفراتی برای انجام وظایف مختلف سندیکا با رای مستقیم به صورت دوره‌ای، تعریف اساسنامه و شرایط عزل و نصب اعضا و تعریف های روشن از وظایف سندیکایی و اعضای انتخاب شده آن، اهم کارهایی‌اند که در این سندیکاها و مجمع‌ها و کمیته‌ها انجام می‌شود.